در تاثیر بعض داروها و درمانهای اسلامی اعتقاد شرط است .
اگر شخصی اعتقاد ندارد درمان نمیشود و ما دین و ایمان مردم و مدعیان را از درمان شدن و درمان نشدن با طب اسلامی می سنجیم .
بخصوص عسل و سیاه دانه که درباره این دو امام صادق علیه السلام میفرمایند انما ینفع الله بهذا اهل الایمان به والتصدیق لرسوله ولا ینتفع به اهل النفاق ومن اخذه علی غیر تصدیق منه للرسول .
میفرمایند تنها اهل ایمان به خدا و کسانی که پیامبرش را تصدیق کنند از آن سود میبرند و منافقان و افرادی که پیامبر را تصدیق نمی کنند از این دارو سود نمی برند .
این روایت جعفریات و شاید به این روایت نیاز نیست خود قرآن بر این معنی دلالت دارد خداوند تبارک و تعالی میفرمایند وننزل من القران ما هو شفاء ورحمه للمومنین ولا یزید الظالمین الا خسارا
میفرمایند آیاتی از قران نازل میکنیم که برای مومنین شفا است و در مورد ظالمان از این آیات جز خسران و ضرر چیزی عایدشان نمیشود .
قرآن با آن عظمت فقط مومن و معتقد را شفا میدهد .
یک کسی با داروهای طب اسلامی درمان نمیشود یا حتی بدتر میشود بنابر آیه قرآن که برای اینکه قبول ندارد ایمان و اعتقاد ندارد کل طب اسلامی را زیر سوال میبرد.
معتبرترین کتاب شیعه یعنی طب الائمه را زیر سوال میبرد ، کتابی که بر امام عرضه شده و تایید نموده است .
از طرفی خداوند تبارک و تعالی در قرآن میفرمایند عسل شفا است و مانند این آقا با عسل درمان نمیشود و در عین حال سبب وهن دین نمیشود بنظر میرسد بیسوادی همه جا حاکم است .