در نظر بگیرید که اگر کسی به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم مراجعه می کرد و از درد یا بیماری خاصی شکایت داشت، آیا پاسخ ایشان این می بود که من طبیب نیستم و به دیگری که طبیب است، مراجعه کن؟!
روایات شیعه و اهل تسنن موافق چنین مبنایی نیست.
چهارجلد کتاب آیت الله تبریزیان به نام « دراسة فی طب الرسول المصطفی،صلی الله علیه و آله و سلم » بر همین مبنا تالیف شده است که علم پیامبر و معصومین علیهم السلام، از جمله دانسته های طبی آنان، فراتر از علم بشر بوده و قابلیت عمل در مراحل مختلف زندگی را دارد. در جلد اول این کتاب، بخش امراض، با ذکر مقدمه‌ای در چگونگی پیدایش طب و حقیقت طب برتر، انواع و اقسام بیماریها را شرح می دهد؛ جلد دوم به تشریح انواع درمانهای عمومی می پردازد و جلد سوم، حاوی درمانهای خاص و پیشگیری است؛ جلد چهارم نیز به رازهای صحت و طول عمر از دیدگاه قرآن و روایات می پردازد.
برداشت ما از مجموعه کتب فوق این است که گرچه اقدامات عمده معصومین علیهم‌السلام در طول زندگی، تشکیل حکومت، جهاد، تبیین دین و اعتقادات بوده است ولی تبیین و تدبیر امور مربوط به بهداشت و سلامت مسلمانان را نیز از طرق مختلفی انجام می داده اند، اعم از اعمال عبادی مانند نماز و دعا و صدقه که موجب سلامتی است تا تجویز دارو و تدابیر درمانی عام و خاص.
بنابراین اگر ما در طب، به این آموزه‌ها مراجعه کنیم و در عمل از آنها بهره بگیریم، در راستای تبعیت از علم برتر و دقت در اسباب اصلی سلامت خواهد بود.
برای تبعیت از رسول گرامی اسلام، صلی الله علیه وآله وسلم که طبق آیه قرآن کریم، « لَّقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا » باید الگوی ما مسلمانان باشند، تبعیت در همه موضوعات زندگی لازم است و منحصر کردن این تبعیت به برخی اعمال عبادی صرف، انحراف از مسیر اسوه بشر است.
صلوات و درود خداوند بر او که جسم و جان را درمان می نمود.