امام معصوم علیه السلام در توصیف ویژگی های ظاهری ان حضرت می فرماید:
چهره مبارکش چون ماه شب چهارده می درخشید.
رسول خدا بسیار با عظمت و بزرگوار بود. به چشم،گران قدر می امد و در دلها گرامی بود.
رنگ صورتش سفید مایل به سرخ بود.نه لاغر ونحیف بود و نه چاق و فربه.
چهره مبارکش نورانی و چشمانش درشت و سیاه وابروانش باریک و کمانی بود.سری نسبتا بزرگ و قامتی متوسط داشت.
پیشانی حضرت بلند و بینی اش کشیده و باریک بود.
سپیدی چشمانش کمی به سرخی مایل بود و ابروانش پیوسته و گونه هایش صاف و مچ هایش بزرگ و ساق دست هایش بلند و چهار شانه بود.کف دست و پایش پهن و ضخیم بود.
بر سینه اش مو نداشت.گودی کف پایش بیش از معمول،مژه هایش بلند و محاسن حضرت بلند و پرپشت و شاربش پر پشت بود.
موهای سپیدش به سبزی می گرایید.
دهانش کمی بزرگ و خوشبو و دندانهایش سپید بود.واز هم فاصله داشت.
موهایش لخت بود و از بین سینه ها تا نافش کمی مو روییده بود.اندامی موزون داشت و ضخامت سینه و شکمش یکسان بود.سینه اش پهن و گردنش از زیبایی انگار تندیسی نقره فام بود.
دست و پایی کشیده و ساقها و پاشنه پایش لاغر و چانه ای کوتاه و پیشانی بلندی داشت،رانهایش چاق نبود و لگن خاصره اش پهن بود.
بند انگشتانش محکم و نه بلند و بد قواره و نه کوتاه و بدقیافه بود.
موهایش نه مجعد و کوتاه و نه خیلی لخت و اویزان بود.
صورت مبارکش نه خیلی چاق و گوشتی و نه خیلی لاغر و استخوانی و نه سپید بی رنگ و رو بود.
مفاصلش ضخیم،استخوان هایش تو پر و بینی اش باریک و کشیده بود.
شکم و سینه اش مو نداشت مگر مقداری از میان سینه تا نافش که مانند خط باریکی بود.
چهار شانه بود و بیشتر موهای سپیدش در دو طرف سر مبارکش روییده بود.
کف دستش مانند عطر فروش معطر بود.
گشاده دست و سخاوتمند بود.
استخوان های دست و پایش بلند بود.
وقتی خوشنود می شد چهره مبارکش چون ایینه ای زیبا می درخشید.
گامهایش بلند بود.و با متانت راه می رفت.
در کارهای خیر پیش قدم بود.
هنگامی که راه می رفت انگار از سراشیبی فرود می امد.
وقتی لبخند می زد برق دندانهایش نمایان می شد.
هنگامی که می خندید، دندانهایش می درخشید.
اندامش زیبا و اخلاقش بسیار نیکو و خوش برخورد بود.
وقتی با مردم روبرو می شد پیشانیش مانند چراغی فروزان به نظر می رسید.
دانه های عرقش چون مروارید روی صورتش می غلتید.
بوی عرقش از مشک خوشبوتر بود.
مهر نبوت بین دو شانه اش پیدا بود.
منبع:سنن النبی ص 16