خلوت کنید و زار بزنید و بگوئید:
آه من نار تنضج الاکباد و الکلی
داد و فریاد از اتشی که جگر و قلوها را میپزد
آه مِن نار بکی اهلها بدل الدموع دما
ای داد و بیداد از آتشی که اهلش بجای اشک خون گریه میکنند.
آه مِن نار نزاعه للشوی
وای از آتشی که پوست سرها را میکند.
آه مِن غمره من ملهبات لظی
افسوس از دست و پا زدنها میان شعله های آتش جهنم
آه من نار تدعو من ادبر و تولی
فریاد از آتشی که راه فرار ندارد.
زبانه های آتش را با اشک چشم خاموش کنید.
اشتباه نشود. این گریه است که بر هر درد بی درمان دوا است نه خنده.
بخصوص گریه از ترس خدا و گریه بر سید الشهدا ع.
زیرا گریه سبکی و خوشی می آورد و خنده غم.
خنده کفاره دارد که کفاره ش این است که بگوئید:
اللهم لا تمقتنی
خدایا! از من بدت نیاید..