یکسری امور بیمار باید رعایت کند واطرافیان بیمار اینها را در حق بیمار رعایت کنند ومواظب باشند
1- استراحت مطلق وسعی کند حرکت نکند وراه نرود زیرا در روایت امده :( المشی للمریض نکس ) راه رفتن برای بیمار موجب تشدید یا عود بیماری است بلکه امام باقر ع زمانیکه بیمار میشد دستور میداد او را با ملافه ای حمل کنند به محل وضو وطهارت.
2-بیمار به طبع خودش میل به غذا ندارد ودرست نیست او را به غذا خوردن وادار کرد زیرا در روایت امده (بیماران خود را به غذا خوردن وادار نکنید زیرا خداوند به انها غذا ونوشیدنی میدهد )
ما معتقدیم بیمار بخاطر خوردن غذای بیش از نیاز بدن وانباشته شدن چربیها ومواد غذائی در بدن بیمار شده است پس نباید غذا بخورد تا این چربیها وانباشته شده ها کم شود وخداوند بوسیله اب شدن انها بیمار را تغذیه میدهد وبا اب شدن اینها بیمار درمان میشود.
3- قانون بیماری اینکه بیمار میل به غذا نداشته باشد وخواب ندارد ولی روزهای اخر زمانیکه بیماری رو به بهبود است بیمار به بعض غذاها میل پیدا میکند گاهی چیزهای سرد وگاهی چیزهای گرم که در حقیقت نیاز بدن بیمار میباشد ودر اینصورت بایستی ان غذا به بیمار بدهند تا بخورد.
در روایت از امام رضا ع امده: (سلامتی وبیماری در بدن انسان میجنگند اگر بیماری غلبه کند بیمار از خواب بیدار میشود واگر سلامتی بر بیماری غلبه کند بیمار میل به غذا پیدا میکند واگر به غذا میل پیدا کرد به او بدهیدچه بسا شفای او در همان غذا باشد.
البته نباید بیمار را تحریک کرد وکاری نکنند که بیمار میل به غذا پیدا کند بهمین جهت سفارش شده که جلوی بیمار غذا نخورید یعنی این کار جلوی بیمار اشتهای کاذب بوجود میاورد.
البته پرهیز واین مسائل مال کسی که بیماری بر او غلبه کرده واو را از پا انداخته واما مانند دیابت وفشار تا وقتی انسان از پا نیفتاده اینها شاملش نمیشود واگر بعض غذاها را ترک میکنند از جهت عدم نیاز بدن واجتناب ورزیدن از غذای مضر نه پرهیز والا قانون پرهیز یک هفته وحد اکثر چهارده روز است نه بیشتر باقی ترک کردن چیزی که ضرر دارد نه پرهیز