یکسری امور بیمار باید رعایت کند واطرافیان بیمار اینها را در حق بیمار رعایت کنند ومواظب باشند.
1_ استراحت مطلق وسعی کند حرکت نکند وراه نرود زیرا در روایت امده :( المشی للمریض نکس ) راه رفتن برای بیمار موجب تشدید یا عود بیماری است بلکه امام باقر ع زمانیکه بیمار میشد دستور میداد او را با ملافه ای حمل کنند به محل وضو وطهارت.
2_ بیمار به طبع خودش میل به غذا ندارد ودرست نیست او را به غذا خوردن وادار کرد زیرا در روایت امده (بیماران خود را به غذا خوردن وادار نکنید زیرا خداوند به انها غذا ونوشیدنی میدهد)
3_ قانون بیماری اینست که بیمار میل به غذا و خواب نداشته باشد ولی روزهای اخر زمانیکه بیماری رو به بهبود است بیمار به بعضی غذاها میل پیدا میکند گاهی چیزهای سرد وگاهی چیزهای گرم که در حقیقت نیاز بدن بیمار میباشد ودر اینصورت بایستی ان غذا به بیمار بدهند تا بخورد.
در روایت از امام رضا ع امده: سلامتی و بیماری در بدن انسان میجنگند. اگر بیماری غلبه کند بیمار از خواب بیدار میشود و اگر سلامتی بر بیماری غلبه کند بیمار میل به غذا پیدا میکند و اگر به غذایی میل پیدا کرد به او بدهید، چه بسا شفای او در همان غذا باشد.
البته نباید بیمار را تحریک کرد وکاری نکنند که بیمار میل کاذب به غذا پیدا کند. بهمین جهت سفارش شده که جلوی بیمار غذا نخورید زیرا این کار جلوی بیمار اشتهای کاذب بوجود میاورد.
این مسائل مال کسی است که بیماری بر او غلبه کرده و او را از پا انداخته باشد اما مانند دیابت و فشارخون تا وقتی انسان از پا نیفتاده اینها شاملش نمیشود واگر بعضی غذاها را ترک میکنند از جهت عدم نیاز بدن واجتناب ورزیدن از غذای مضر است نه پرهیز. و الا قانون پرهیز یک هفته و حداکثر چهارده روز است نه بیشتر. باقی ترک کردن ها برای چیزی است که ضرر دارد.
به طور کلی بیماری قوانینی دارد که به شرح زیر است:
بیمار تا از پا نیفتاده دارو نخورد و حتی نمیشود گفت بیمار است.
هر وقت از پا افتاد لازم است دیگر حرکت نکند و راه نرود و در استراحت کامل باشد.
نشانه بیماری بی اشتهایی و بی خوابی کشیدن است. و اگر میتواند بخوابد و به غذا میل دارد نمیشود گفت بیمار است یا نمیشود گفت بیمار نیازمند دارو است.
هر وقت از پا افتاد دارو بخورد ولی غذا را کم کند یا حتی نخورد.
سعی کنند به بیمار صرفا تلبینه بدهند تا بخورد و چیزهای دیگر را کم کنند یا ندهند.
پرهیز از هفت روز تا چهارده روز است بعد از چهارده روز پرهیز هیچ نفعی ندارد. و در حقیقت اسم آن پرهیز نخواهد بود.
هر وقت بیماری شروع به بهبود کرد بیمار میل به غذا خوردن پیدا میکند که در اینصورت به بیمار بایستی غذا داد.
اگر بیمار به غذای خاصی میل پیدا کرد ممکن است این نشانه نیاز بدن به آن غذا باشد و چه بسا با آن غذا درمان شود.