خواجه نصیرالدین طوسی درکتاب کلامی «تجرید الاعتقاد» طی مطلبی درباره فلسفه بعثت، اموری چون «تشخیص زیانمند و سودمند»، «حفظ نوع انسانی» و «آموزش صنعت های پنهان از عقل و ادراک آدمی» را در حیطه رسالت های انبیا می داند:
بعثت انبیا، [عقلاً] حَسَن است، به دلیل آن که شامل سودمندی هایی برای انسان هاست مانند: ۱- یاری رساندن به عقل در آنچه که به آن راه دارد ۲- ارائه حکم در مواردی که عقل بدان راه ندارد ۳- برطرف نمودن ترس ۴- تشخیص نیک و زشتی، و سودمند و زیانمند ۵- حفظ نوع انسانی و به کمال رساندن انسان ها بر حسب استعدادهای گوناگونشان ۶- آموزش دادن صنعت های پنهان از انسان ها ۷- آموزش امور اخلاقی و سیاسی ۸- خبر دادن از مجازات و پاداش خداوند. [۱]
از جمله ادلّه حُسن بعثت، این است که بعضی از اشیاء برای ما سودمند است مثل بسیاری از غذاها و داروها؛ و بعضی از آنها برای ما زیانمند است مثل بسیاری از سموم و گیاهان، و این در حالی است که عقل نمی تواند آنهارا دریابد، و با بعثت پیامبران این فائده بزرگ تأمین می شود… و از دیگر ادله حسن بعثت آن است که نوع انسانی برای بقای خود، به ابزار ها و اموری نیازمند است که جز با شناخت و علم نمی تواند بدان ها دست یابد، مانند لباس و مسکن؛ و نیروی [ادراک] بشری فاقد چنین شناختی است و این پیامبران هستند که این صنعت های سودمند و پنهان [از آدمی] را به انسان ها می آموزند.[۲]
کتاب تحریر خواجه نصیر[۱]
کشف المراد، ص ۲۷۱- ۲۷۲٫ برگرفته ازکتاب اسلام و تجدد مهدی نصیری.[۲]
منبع: کتاب دیدگاه ها پیرامون طب اسلامی