امام صادق علیه السلام می فرماید: رسول خداصل الله علیه و اله و سلم، سرش را به سوی اسمان بلند کرد و لبخند زد.پرسیدند:ای پیامبر خدا!دیدیم سرت را به اسمان بلند کردی و لبخند زدی.فرمود:بله!از دو فرشته تعجب کردم که از اسمان به زمین امدند و بنده مومن درستکاری را در جای نمازش که همیشه در ان نماز اقامه می کرد،جستند تا برایش عمل ان شب و روزش را بنویسند،اما او را در مصلای خود نیافتند.پس به اسمان برگشتند و گفتند:پروردگارا!فلان بنده مومنت را در مکان نمازش جستجو کردیم تا برایش عملش را در ان شب و روز بنویسیم،ولی انجا به او دست نیافتیم و او را در بند بیماری دیدیم.پس خداوند متعال فرمود:تا زمانی که بنده ام در بند بیماری من است،برای او در هر شب و روز،مانند انچه در دوران سلامتی اش انجام می داده است،بنویسید زیرا بر من است وقتی او را از انچه در دوران سلامتی انجام می داده،باز داشته ام،برای او پاداش همان را بنویسم.